Szczególne obawy lekarzy rodzinnych i rodziców dotyczą dzieci z alergią pokarmową; uczulonych na alergeny białka jaja kurzego, a najwięcej emocji i pytań budzi skojarzona szczepionka przeciwko odrze, śwince i różyczce. Wynika to z faktu, że wirus odry używany w szczepionce hodowany jest na komórkach (fibroblastach) zarodków kurzych. Badania wykazały jednak, że zawartość w niej białka jaja kurzego (owoalbuminy) jest praktycznie nieoznaczalna i zbyt mała, by mogła wywołać reakcje alergiczne.

Szczepienie dziecka

Zgodnie za stanowiskiem Polskiego Towarzystwa Alergologicznego opublikowanym w 2014 roku, szczepionka taka może być stosowana nawet w przypadku występowania u dziecka łagodnych objawów alergii pokarmowej na białko jaja kurzego bez konieczności wcześniejszej diagnostyki alergologicznej. Powyższe uwagi dotyczą również innych szczepionek nie objętych programem szczepień ochronnych tj.: szczepionki przeciwko wściekliźnie i kleszczowemu zapaleniu mózgu.

Dlatego większość dzieci uczulonych na białko jaja kurzego dobrze toleruje te szczepienia. Ważny jest dokładnie zebrany przez lekarza wywiad, który pozwoli ustalić, jakie reakcje alergiczne występowały u dziecka po spożyciu jajka (reakcje miejscowe, uogólnione) i jaki był związek czasowy z podażą pokarmu (reakcje natychmiastowe, późne).

W przypadku wysokiej nadwrażliwości na białko jaja kurzego potwierdzonej objawami klinicznymi oraz wynikami badań dodatkowych, wskazane jest użycie szczepionki pozbawionej białka, w której drobnoustroje hodowane są na ludzkich komórkach diploidalnych (np. Triviraten). Bezwzględnie dotyczy to pacjenta, u którego w wywiadzie wystąpiła reakcja anafilaktyczna na białkowy składnik szczepionki. Inne objawy kliniczne typu: zmiany skórne, świąd nie są przeciwwskazaniem do szczepień w przyszłości. W praktyce jednak większość reakcji alergicznych po szczepieniu na odrę, świnkę i różyczkę jest wywołana nie bezpośrednio alergenami białka jaja kurzego, a żelatyną dodawaną jako stabilizator.

Maksymalna, bezpieczna zawartość białka jaja kurzego w szczepionce, której podanie nie stanowi zagrożenia, powinna być niższa niż 1.2 ug/ml.

Przy bardzo wysokiej nadwrażliwości pacjent powinien być szczepiony w miejscu przystosowanym do szybkiego leczenia ciężkich reakcji systemowych, a po iniekcji powinien pozostać pod obserwacją przez co najmniej 30 minut.